Οι ανθρώπινοι τρόποι της συγγένειας είναι πραγματικά άπειροι. Πέρα από τις γενεαλογικές σχέσεις (που κι αυτές μπορεί να ορίζονται ποικιλότροπα), συγγένεια μπορεί να δημιουργεί η υιοθεσία ή η μετενσάρκωση, η συγκατοίκηση ή η συνωνυμία, η αδελφοποίηση ή η αγχιστεία, το μοίρασμα της τροφής ή μια ιστορία κοινής μετανάστευσης. Μπορεί κάποιος να είναι συγγενής με κάποιον άλλο επειδή γεννήθηκαν την ίδια μέρα, επειδή τηρούν τα ίδια ταμπού, ή ακόμα επειδή επιβίωσαν μαζί από κάποια περιπέτεια στον ωκεανό ή στους πάγους. Μπροστά σ` αυτή την ατέλειωτη ποικιλία, ορισμένοι έφτασαν στο συμπέρασμα ότι τελικά δεν υπάρχει κάποια γενική έννοια που να αντιστοιχεί στη `συγγένεια`.
Ο Sahlins παρεμβαίνει στη συζήτηση αυτή ορίζοντας τη συγγένεια ως `αμοιβαιότητα ύπαρξης`: οι συγγενείς είναι άνθρωποι που συμμετέχουν εσώτερα ο ένας στην ύπαρξη του άλλου, που αποτελούν μέλη οι μεν των δε. Όσο για τη φαινομενική `πρωταρχικότητα` των σχέσεων τεκνοποίησης, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ίδια η γέννηση δεν συμβαίνει στο κενό αλλά προϋποθέτει ήδη την κοινωνική μήτρα της συγγένειας. Ή, επιγραμματικά, η συγγένεια δεν είναι φύση, είναι πολιτισμός.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]