Σαράντα χρόνια γεωργώντας το κηπάριο της ποίησης στο απέραντο λιβάδι της γλώσσας, φυτεύοντας ό,τι θησαυρίστηκε μέσα στην παιδική μου ψυχή κι ό,τι το ενήλικο βλέμμα μου μπόρεσε να διακρίνει και να αποκωδικοποιήσει με όρους Τέχνης μέσα από το φασματοσκόπιο της προσωρινότητάς μας. Ποιήματα / ενέχυρα ύπαρξης στο ενεχυροδανειστήριο του Χρόνου. Ποιήματα / πιστοποιητικά της θνητότητάς μας. Γιατί τί άλλο είναι η Ποίηση από τη μορφο-ποίηση της ανθρώπινης θλίψης για την προϊούσα φθορά που επιφέρει ο χρόνος; Ποίηση είναι ο απελπισμένος λόγος που αρθρώνει ο πονεμένος, ανοχύρωτος άνθρωπος, επιχειρώντας ν` αναμετρηθεί με το τελεσίδικο του θανάτου, πιστεύοντας ότι, δια του Λόγου, θα το ακυρώσει. Είναι μία άλλη γλώσσα που προκύπτει από την καταστροφή των κωδίκων της γλώσσας που ξέρουμε. Μ` αυτό το εκ καταστροφής νέο υλικό προσπαθούμε να δημιουργήσουμε μία πρόσκαιρη αιωνιότητα μνήμης, γράφοντας `μέσα στο α-τόπο της γραφής`, για να επικαλεστώ τον ποιητή Βύρωνα Λεοντάρη. Η Ποίηση είναι μελαγχολία σε φθόγγους.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
