«SAFO EN LEUCADE»:
Al mito guia la marina insistencia
Frente al azul repetido tras el arenal.
La alta nave que me trajo de Lesbos
Espera en la quietud de una ensenada.
Yo en agua estancada no me detengo.
Herida en los vaivenes del amor,
Mi nave es extranamente mi cuerpo
For el albor de los acantilados del Jonio.
Cayendo en las rocas erosionadas del fondo
Me coronare de algas y flores de espuma,
Gritos de gaviota seran el ultimo abrazo.
En otra orilla vivire el retorno. (1981)
«Η ΣΑΠΦΩ ΣΤΗΝ ΛΕΥΚΑΔΑ»:
Στο μύθο οδηγεί η κυριαρχία της θάλασσας,
Το αμετάβλητο μπλε πέρα από την αμμουδιά.
Το ψηλό πλοίο που μ` έφερε από τη Λέσβο
Περιμένει στη γαλήνη του όρμου.
Εγώ σε ακύμαντα νερά δεν στέκομαι.
Λαβωμένη απ` τις ταραχές του έρωτα,
Παράδοξο πλοίο το σώμα μου
Στις ολόλευκες απόκρημνες ακτές του Ιονίου.
Καθώς θα ρίχνομαι στα φαγωμένα βράχια του βυθού
Θα με στεφανώνουν φύκια κι άνθη του αφρού,
Κραυγές γλάρων ο τελευταίος μου ασπασμός.
Σε μιαν άλλην ακτή θα ξαναγεννηθώ. (1981)
