Στη διάρκεια του πλούσιου και πολυτάραχου βίου του ο Φρόυντ δεν ασχολήθηκε μόνο με την κλινική ψυχανάλυση και τη συγγραφή επιστημονικών βιβλίων και μελετών που έμελλε ν’ αλλάξουν ριζικά τον τρόπο που κατανοούμε και αντιμετωπίζουμε σήμερα τις ψυχικές ασθένειες, αλλά μελέτησε σε βάθος τη λογοτεχνία και το θέατρο. Σε πολλά κείμενά του ανέλυσε με τρόπο διεισδυτικό και πρωτότυπο κλασικά μυθιστορήματα και θεατρικά έργα, θέλοντας να δείξει ότι πολλές από τις θεωρίες του επιβεβαιώνονταν από τη δράση και συμπεριφορά των ηρώων τους. Εκτός από το κλασικό πλέον δοκίμιο που φέρει τον ενδεικτικό τίτλο "Ο Ντοστογέφσκι και η πατροκτονία", όπου ο Φρόυντ επιχειρεί να ψυχαναλύσει τον μεγάλο Ρώσο συγγραφέα και να προσεγγίσει ερμηνευτικά το κορυφαίο του μυθιστόρημα, "Αδερφοί Καραμάζοφ", ο παρών τόμος περιέχει άλλα τέσσερα σημαντικά δοκίμια για τη λογοτεχνία, μέσω της οποίας ο Φρόυντ θέλησε να στηρίξει και να δικαιώσει τις δικές του ψυχαναλυτικές θεωρίες και εμμονές. Με εξαίρεση το πρώιμο δοκίμιο "Ψυχοπαθείς χαρακτήρες επί σκηνής", το οποίο γράφτηκε κατά πάσα πιθανότητα στα τέλη του 1905 ή στις αρχές του 1906, αλλά εκδόθηκε μετά θάνατον, τα άλλα τρία δοκίμια του τόμου, "Το εφήμερο", "Ορισμένοι χαρακτήρες ιδωμένοι μέσα από την ψυχαναλυτική εργασία" και "Μια παιδική ανάμνηση από την αυτοβιογραφία του Γκαίτε", γράφτηκαν κατά τη δεκαετία του 1910 και αποτελούν σημείο αναφοράς στο έργο του. Σε αυτά ο Φρόυντ καταπιάνεται με διάφορες πτυχές της ψυχανάλυσης και μας προσφέρει ένα σπάνιο και πνευματώδες ψυχογράφημα ιστορικών χαρακτήρων αλλά και μια de profundis ανάλυση κλασικών θεατρικών έργων, όπως ο Μακμπέθ, ο Ριχάρδος Γ΄ και ο Άμλετ του Σαίξπηρ, το Ρόσμερσχολμ του Ίψεν, η Εμίλια Γκαλόττι του Λέσσινγκ, καθώς και ο Αίας και ο Φιλοκτήτης του Σοφοκλή.