Σκοτάδι. Ακούγονται σειρήνες ασθενοφόρου. Σε ανταύγειες από μπλε φως που αναβοσβήνει προβάλλονται αμυδρά σκιές τραυματιοφορέων που σπρώχνουν ένα φορείο. Ακούγεται ο ηλεκτρονικός ήχος του καρδιογράφου ο οποίος σιγά-σιγά αντικαθίσταται από τον υπόκωφο παλμό της ίδιας της καρδιάς. Ο παλμός αυτός θα ακούγεται, άλλοτε σιγά και άλλοτε δυνατότερα σε όλη τη διάρκεια του έργου.
Ανεβαίνουν αργά τα φώτα. Το σκηνικό: ένας ενιαίος χώρος, κάτι σαν εργοστάσιο ή επιστημονικό εργαστήριο, με πάρα πολλές μπλε και κόκκινες σωληνώσεις, που πρέπει να θυμίζουν αιμοφόρα αγγεία.
Στη σκηνή μπαίνουν δυο άντρες: ένας κοντός, χοντρός και ένας ψηλός, αδύνατος. Είναι το Παχύ και το Λεπτό Έντερο. Δείχνουν ταραγμένοι.

ΛΕΠΤΟ ΕΝΤΕΡΟ Θες να με τρελάνεις; Τι εννοείς, ο Εγκέφαλος είναι σε κώμα;
ΠΑΧΥ ΕΝΤΕΡΟ Δεν ξέρω. Αυτό άκουσα, αυτό σου λέω.
ΛΕΠΤΟ ΕΝΤΕΡΟ Πού το άκουσες;
ΠΑΧΥ ΕΝΤΕΡΟ Σου είπα. Λίγη ώρα μετά το τράνταγμα είδα το Δεξί Νεφρό. Είχε τα χάλια του. `Τι έγινε;` του λέω, `Ασ` τα`, μου λέει, `καταστροφή. Κάποιο δυστύχημα. Οι περισσότεροι έχουν χτυπήσει και ο Εγκέφαλος είναι σε κώμα`.
ΛΕΠΤΟ ΕΝΤΕΡΟ Κι αυτός πού το `μαθε;
ΠΑΧΥ ΕΝΤΕΡΟ Νομίζω το είπαν κάποιες ορμόνες... Δεν ξέρω.
ΛΕΠΤΟ ΕΝΤΕΡΟ (Εκνευρισμένος) Όλο δεν ξέρω και δεν ξέρω, ηλίθιε χοντρέ! Καταλαβαίνεις πόσο σοβαρά είναι αυτά που λες; Αν ο Εγκέφαλος είναι σε κώμα, είμαστε χαμένοι! (Τον πιάνει και τον κουνάει) Είμαστε νεκροί! Το καταλαβαίνεις; Τελειώσαμε!
ΠΑΧΥ ΕΝΤΕΡΟ Ωραία, κι εγώ τι φταίω; [...]