Πολωνία. Σεπτέμβριος του `39. Οι ηλιόλουστες ημέρες ενός σύντομου καλοκαιριού είχαν τελειώσει οριστικά. Τα μαύρα σύννεφα του πολέμου πύκνωναν. Η αναμενόμενη καταιγίδα πλησίαζε. Ωστόσο, κανείς δεν υποψιάστηκε το σαρωτικό μέγεθος της καταστροφής!
Ο Αντρέα Ντουσμάνο, εβραϊκής καταγωγής, μετά από μία αδικαιολόγητη αδιαφορία πέρασε στη δράση, ανταποκρινόμενος στο κάλεσμα του χρέους. Μακριά από τα πεδία των μαχών, έδωσε το δικό του αγώνα, σώζοντας χιλιάδες κυνηγημένους συμπατριώτες του.
Χρόνια αργότερα, κρυμμένος πίσω από τις αόρατες ουλές που του προξένησαν τα θολά χρόνια και οι απουσίες αγαπημένων προσώπων, ανοίγει το στόμα του και μιλάει σ` έναν κόσμο που δυστυχώς έχει πάψει πια ν` ακούει, γιατί...
Υπάρχουν πόνοι ψυχής που είναι πέρα από δάκρυα και λυγμούς.
Υπάρχουν στιγμές που δεν καταγράφονται στα τριξίματα μιας βουβής δυστυχίας.
Υπάρχουν λόγια που δεν τόλμησαν να περιγράψουν την πίσω όψη ενός μεγάλου κενού.
Υπάρχει μια στιγμή που παραδίνεσαι πλέον στ` απανωτά κύματα του καιρού, χωρίς καμιά διάθεση αντίδρασης, χωρίς καμιά προσπάθεια σωτηρίας...

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]