- Αχ, παραμυθά μου, είπε μια ηλικιωμένη γυναίκα, μέσα στις τόσες περιπέτειες της ζωής, άραγε νιώθουμε τι τα κάνουμε τα χαρίσματα;
- Ναι, πολλές οι περιπέτειες της ζωής κι άλλες τόσες οι περιπέτειες των χαρισμάτων, μα αν έχουμε το νου μας θαρρώ πως νιώθουμε.
- Τότε εσύ, που έχεις το χάρισμα να φτιάχνεις παραμύθια για τις παραβολές, μπορείς να μας πεις κι ένα για τις περιπέτειες των χαρισμάτων; παρακάλεσε ένα κορίτσι με φακίδες.
- Θα σας πω, πως δε θα σας πω; Ας ταξιδέψουμε, λοιπόν, με το νου μας σε μια μακρινή χώρα της Ανατολής και στα παλιά τα χρόνια...
Έγειραν τα παιδιά στις αγκαλιές των μανάδων τους κι εκείνες στις αγκαλιές των αντρών τους, κι αφού όλοι αγκαλιάστηκαν, ξεκίνησε ο Καλλίστρατος το παραμύθι.
Ζούσε κάποτε σ` εκείνα τα μέρη ένας βασιλιάς μ` ένα σπάνιο όνομα.
Ασύγκριτο τον έλεγαν, κι ήταν πράγματι ασύγκριτη η δικαιοσύνη, η σοφία, αλλά κι η αγάπη που είχε για τους υπηκόους του, κι ακόμα παραπάνω για τους τρεις υπηρέτες του: τον Αλή, την Ευφροσύνη και τη Λεϊλά...

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]