Η τρυφερότητα των κατατρεγμένων... Ο Εμίλ Αζάρ επιτίθεται στο ρατσισμό άλλοτε σαν τον Πασκάλ και άλλοτε σαν τον Βολταίρο. Δείχνει τον παραλογισμό μπρος στην ανθρώπινη αθλιότητα, στους τρομερούς `νόμους της φύσης`. Κατόπι, παραβαίνοντας τ` απαγορευμένα, βγάζει το αγαθό απ` αυτή την παράβαση. Γι` αυτό χωρίς αμφιβολία έδωσε στο μικρό του Άραβα τη γριά Εβραία παραμάνα και δημιούργησε μεταξύ τους δεσμούς που θ` απαλύνουνε τη δυστυχία τους... Αλλά μίσος, περιφρόνηση, αδιαφορία, αυτά τα τέρατα που καταδιώκει ο Εμίλ Αζάρ, δεν υπάρχουνε μονάχα μεταξύ Εβραίων και Αράβων, μεταξύ Μαύρων και Άσπρων, μεταξύ αυτοχθόνων και μεταναστών. Φτωχοί, πουτάνες, γέροι, είναι εκτεθειμένοι. `Η ζωή μπροστά σου` υπερασπίζεται όλους τους `εκτός παιγνιδιού` που είναι συχνά `εκτός νόμου`. Το γεγονός αυτό δίνει κατ` αρχήν στο βιβλίο χροιά αναρχική που κατόπιν σκέψης γίνεται ευαγγελική. Όταν επικαλείται το Θεό, τόσο ο Θεός που επικαλείται, τι κι` αν είναι Μωαμεθανός, Εβραίος, Αφρικανός είναι Αυτός της Αγάπης μεταξύ των ανθρώπων... (Jacqueline Piatier, Le Monde)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]