Η εργασία αυτή εξετάζει αφενός, συνοπτικά, τη διαχρονική λειτουργία των ενδυμάτων ως υλικών μέσων έκφρασης των ποικίλων σχέσεων των ανθρώπων και των κοινωνικοϊστορικών δεδομένων. Και, αφετέρου, ασχολείται με την περίπτωση, ως μείζονος παραδείγματος, της ζακυνθινής ενδυμασίας, την οποία αποκαθιστά μορφολογικά και ερμηνεύει στην εποχή μετά την Ένωση της Επτανήσου με την Ελλάδα (1864) έως τα πρώτα χρόνια του εικοστού αιώνα (1910).
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]
