Ο πολιτισμός ενός λαού θεμελιώνεται πάνω σε ορισμένες βασικές ιδέες, που καθοδηγούν την πορεία του από το υποσυνείδητο του λαού αυτού σαν `μύθοι`. Είναι ιδέες, που έρχεται ώρα και αναγνωρίζουνται σαν ιδιαίτερα χαρακτηριστικές του λαού, όταν μέσα στη διαδρομή του χρόνου αποκτήσουν ένα κάποιο σχήμα. Γεννώνται κάτω από ορισμένες συνθήκες και αναπτύσσονται εξαντλητικά με βραδύν ρυθμό. Στη συνέχεια όμως η δημιουργική αποδοτικότητά τους αρχίζει και χαλαρώνεται και αυτή με βραδύν ρυθμό και κάποτε σβήνει.
Υπάρχει λοιπόν στη `ζωή` τους μια γέννηση, που την ακολουθεί δημιουργική εξέλιξη, ένας βραδύς θάνατος και μια ενέργεια αδράνειας, αν μπορεί να διατυπωθεί έτσι η πορεία των ιδεών αυτών μέσα στην παράδοση. Έτσι π.χ. από τα μέσα του 17ου αιώνα άρχισε να παίρνει υπόσταση η `Μεγάλη Ιδέα` σαν ένας δυνατός κατευθυντήριος μύθος ανάμεσα στους ραγιάδες, κυκλοφόρησε δημιουργικά μέσα στη φαντασία του ελληνικού έθνους και πέθανε στα 1922 κάτω από την πίεση της Ιστορίας και σήμερα όμως διατηρείται στο υποσυνείδητο της φυλής μας με σπασμένα έστω τα ενεργειακά της φτερά, ωραίο φάσμα ονείρου. [...]