Διαβάζοντας χωρίς κόπο το ρέοντα λόγο του συγγραφέα, διακρίνεις δύο βασικούς άξονες, στους οποίους άνετα κινείται. Ο πρώτος άξονας είναι ο ρεαλισμός του. Γνωρίζει πολύ καλά άπαντα τα δρώμενα στη νεοελληνική πραγματικότητα, χωρίς να τα εξωραΐζει μεροληπτικά. Επίσης, όμως, αντιλαμβάνεται τη χαρισματική παρουσία της Εκκλησίας μέσα σ` αυτό τον κόσμο και τη διακριτική χριστομεταποιητική της ικανότητα. Κλείνοντας αυτό το βιβλίο δε μένεις με την πίκρα μιας απαισιόδοξης προοπτικής -με την οποία σε ποτίζουν κάποια σύγχρονα κουλτουριάρικα βιβλία -, αλλά σου δημιουργεί διάθεση για ψύχραιμη και νηφάλια αντιμετώπιση όλων των. . . ερχόμενων. . . παγκόσμιων. . . Πραγμάτων.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]