Αυτό που συνέβη με την γλώσσα (δηλαδή, την εξορία και την αντικατάσταση του ποιητικού από τον επικοινωνιακό ή διαχειριστικό Λόγο) επαναλαμβάνεται με την Εικόνα. Ό,τι καταγγέλλεται ως ολοφάνερη έκπτωση της Νέας Εικόνας, εν σχέσει προς την εικαστική, είναι η μετατροπή της από αυθύπαρκτο ον του συμβολικού συστήματος σε εργαλειακό μέσο στην υπηρεσία αλλότριων στόχων. Η γενικευμένη χρήση της Νέας Εικόνας επέτρεψε την άλωση του συμβολικού συστήματος και την κατάργηση της ιερότητας της περιοχής του. Τα όρια ανάμεσα στην συμβολική και την εργαλειακή τάξη του πολιτισμού τείνουν να εξαλειφθούν επιτρέποντας επεμβάσεις στο συμβολικό, δηλ., στο πνευματικό και ψυχικό, σύμπαν του ανθρώπου, αδιανόητες για το παρελθόν. Πέρα από κάθε πρόθεση και προσδοκία, η Νέα Εικόνα αποκάλυψε τον βαθύτερο συμβολικό χαρακτήρα (και τα προβλήματα) του ανθρώπινου κόσμου. Το δίδαγμα της γλώσσας, που είχε `ξεχάσει` ο δυτικός πολιτισμός, έρχεται να το ξαναθυμίσει, με δραματικό τρόπο, η Ρέουσα Εικόνα.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]