Λένε ότι ο άνθρωπος σε όλη του τη ζωή έχει έναν βασικό στόχο, κι αυτός είναι ο συνεχής αγώνας του να σώσει ένα παιδί. Λένε, ακόμα, ότι την ανάγκη του αυτή δεν πρόκειται ποτέ να την ανακαλύψει, αν το μυαλό του δεν επιθυμεί από καιρού εις καιρόν αυθόρμητα και αυθεντικά το ναυάγιο της μοναξιάς. Στους πιο πολλούς από εμάς έχει τύχει να θέλουμε να περάσουμε κάποιες ώρες μόνοι μας για να βάλουμε τα πράγματα κάτω, να ονειρευτούμε με τα ίδια όνειρα που κάναμε ως παιδιά, να λύσουμε ένα παζλ ή να απαντήσουμε στα ερωτήματα που θέτουμε στον εαυτό μας. Κάποιοι είναι αλήθεια ότι το παρακάνουμε και φτάνουμε σε ακρότητες, όπως το να αποφεύγουμε τα οικογενειακά βάρη και τις φιλικές συγκεντρώσεις ή, στο τελευταίο στάδιο, να γράφουμε ένα βιβλίο. Όμως τι βιβλίο να γράψει κανείς που να έχει κάποιο νόημα για τον ίδιο και άρα να βγει αληθινό προς τα έξω; (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]