Μετά από έξι αιώνες ξένης κατοχής, το 1918, στα χώματα της Υπερκαυκασίας, δημιουργείται η μικρή Δημοκρατία της Αρμενίας. Με νωπές τις μνήμες της Γενοκτονίας του 1915 και ύστερα από έναν καταστροφικό Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, τίθενται οι βάσεις αυτού του μικρού εφήμερου αρμενικού κράτους μέσα στο χάος και την πείνα. Η προσπάθεια διαφύλαξης της ανεξαρτησίας τον, παρά τις εγγυήσεις των Συμμάχων απαιτεί τεράστιες θυσίες, και η μη εφαρμογή της Συνθήκης των Σεβρών, κάνει την ύπαρξη του επισφαλή.
Όντας παίγνιο της διεθνούς πολιτικής και ευρισκόμενη στο σταυροδρόμι δύο μεγάλων κινημάτων, τον κεμαλικού από τη μια και του μπολσεβίκικου απ` την άλλη, μοιραία υποκύπτει. Η ζωή της δεν διαρκεί παρά μόνο τριάντα μήνες.
Η σοβιετοποίηση της Αρμενίας αφήνει έτσι σε εκκρεμότητα το Αρμενικό Ζήτημα μέχρι τις μέρες μας.
Η μελέτη που ο αναγνώστης κρατάει στα χέρια τον απελευθερώνει μιαν αρμενική μνήμη σφαλισμένη επί εβδομήντα χρόνια από το σοβιετικό καθεστώς.
Η διαπρεπής ιστορικός Αναΐντ Τερ Μινασιάν επέλεξε ως σημείο συστηματικής της ανάλυσης την περίοδο μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, περίοδο μέγιστης δοκιμασίας για το αρμενικό έθνος, αλλά και περίοδο κλειδί για όσα στη συνέχεια επακολούθησαν.
Η Μινασιάν επιμένει στο ρόλο του έθνους της ως ιστορικού υποκειμένου γι` αυτό και καταγράφει την ιστορία του. Αυτή η `προτίμηση` της στο παρελθόν εξηγείται από την πεποίθησή της ότι οι λαοί που χάνουν την ιστορική τους μνήμη δεν είναι σε θέση να χαράξουν μιαν εθνική στρατηγική στο παρόν και πολύ περισσότερο στο μέλλον.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]