- Ξέρε το καλά, ξέρε το καλά, Διώνη, κόρη του Αριδοέλ, Μεγάλη Ιέρεια της Μητέρας: δεν είν` ο άνθρωπος που τον κάνει ο Θεός να υποφέρει, μα ο Θεός που υποφέρει μέσα στον άνθρωπο. Δεν είν` ο άνθρωπος που σκοτώνει ο Θεός, μα ο Θεός που πεθαίνει μέσα στον άνθρωπο. Δόξα στον Πατέρα, στο Γιο και στη Μητέρα!
`Να δω-να μάθω-να πεθάνω; Ε, λοιπόν ας πεθάνω, αρκεί να ξέρω!` σκέφτηκε η Διώνη και, ανοίγοντας τα μάτια, είδε. Έπεφταν σαν στάλες αίμα τα δάκρυα των σταλακτιτών, μέσα στην κόκκινη ανταύγεια του πυρσού. Στο βάθος της σπηλιάς, λίμναζε το νερό σαν ένα τέλμα από μαύρο αίμα και, πάνω απ` αυτήν, πάνω στο λευκό τοίχο των σταλακτιτών, ήταν κρεμασμένος, σκαλιστός σε μαύρο μάρμαρο, ένας σταυρός.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]