(. . .) Για τον Λεφέβρ, Η Γαλλική επανάσταση, που «αποτέλεσε σταθμό στα πεπρωμένα του δυτικού κόσμου» ως «προείκασμα της κοινωνικής δημοκρατίας», ξεκίνησε στο πλαίσιο της πάλης των αριστοκρατών εναντίον της μοναρχίας, ολοκληρώθηκε από τους πληβείους και τελικά έφερε στην εξουσία την αστική τάξη. Αντίθετα από ό,τι συνέβη στην Αγγλία ή την Αμερική, στη Γαλλία η αστική τάξη, κήρυκας της ιδέας των ίσων πολιτικών δικαιωμάτων, πολέμησε την αριστοκρατία συμμαχώντας με το λαό το μεγαλείο της Επανάστασης είναι ότι εφηύρε τη σύγχρονη πολιτική. Η πολιτική δημοκρατία θεμελιώθηκε όταν ο λαός, οπλισμένος με την αρχή των ίσων δικαιωμάτων, στράφηκε εναντίον των προκρίτων. Η ιστοριογραφική παράδοση των Ζαν Ζωρές, Αλμπέρ Ματιέ και Ζωρζ Λεφέβρ είδε στη θερμιδοριανή εποχή (1794-1799) την αντιδραστική πολιτική της αστικής τάξης, και κατά κάποιον τρόπο την «αυτοκτονία της πρώτης αστικής δημοκρατίας, που οδήγησε στη 18η Μπρυμαίρ και στην έλευση του Βοναπάρτη. Ο Λεφέβρ στην ιστορία του δεν σταματά στην πτώση του Ροβεσπιέρου (1794) αλλά φτάνει ως το 1799, ενώ θεωρεί την ναπολεόντεια περίοδο συμπλήρωμα και προέκταση της επαναστατικής δεκαετίας. Ο επίλογος του δράματος θα έρθει με τη λήξη της παλινόρθωσης, τον Ιούλιο του 1830, όταν «οι πρόκριτοι, έχοντας ανεβάσει στο θρόνο ένα ηγεμόνα που δεχόταν τις αρχές της Επανάστασης, είναι κύριοι της Γαλλίας».

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]