Όταν τα δελτία ειδήσεων και τα reality shows ανακυκλώνουν το άσχημο, μετρώντας δείκτες ακροαματικότητας ανάλογα με το πόσο κοντά φτάσανε στην καταστροφή... Όταν στην επίσκεψή μας σε μια έκθεση τέχνης δεν εγείρεται πια η αίσθηση του κλασικά ωραίου, αλλά μάλλον η ατμόσφαιρα ενός νεκροτομείου ή ενός πεδίου μάχης... Όταν οι ταινίες και τα video-clips προτιμούν εγκαταλελειμμένους χώρους ως τα καταλληλότερα πεδία δράσης τους... Όταν οι σχεδιαστικοί πειραματισμοί και οι αναπλάσεις τείνουν να γίνονται στους κενούς χώρους της πόλης.... Όταν ο όποιος `δημόσιος` χώρος τείνει όλο και πιο πολύ να μεταφέρεται από την ίδια την πόλη και τις πλατείες της, στην επίπεδη οθόνη της τηλεόρασης... Τότε είναι πια δύσκολο να μην διακριθεί τόσο η απουσία του ωραίου όσο και η αισθητική της απουσίας... Είναι δύσκολο να μην (έχει ήδη) επηρεάσει αυτή η τάση την αρχιτεκτονική και την πόλη... Σε αυτό το σημείο συνάντησης της αισθητικής με την απουσία είναι που το βιβλίο Απουσία(ς) Αισθητική(ς) αναγνωρίζει ένα νέο σημαντικό τρόπο αντίληψης... Το Απουσία(ς) Αισθητική(ς) (μια διπλή έκδοση με τις δύο θεματικές ενότητές της: `Απουσία Αισθητικής` και `Απουσίας Αισθητική`) συλλέγει νέα κείμενα κριτικής από τους: Γιάννη Αίσωπο, Πάνο Δραγώνα, Μαρία Λαφαζάνη & Βιβή Φίλιππα, Θανάση Μουτσόπουλο, Πάνο Νικολαϊδη, Νίκη Φαραντούρη & Γιάννη Ζαβολέα και τον Μέμο Φιλιππίδη, που είναι και ο επιμελητής της έκδοσης. Τα κείμενα αυτά δημοσιεύονται για πρώτη φορά, συνοδεύονται από πλούσια εικονογράφηση και παρουσιάζονται με μια γραφιστική αντίληψη που προκαλεί...

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]