[...] Και τώρα, ο «τρίτος ελληνικός» Ντάγκερμαν: ένα σύντομο, εξομολογητικό του κείμενο για τη σημασία της παρηγοριάς στον ανθρώπινο βίο. Κείμενο γραμμένο το 1952, δύο μόλις χρόνια πριν από το εθελούσιό του πήδημα στο κενό της ανυπαρξίας. [...] Το αστείο είναι ότι με αυτό το σύντομο κείμενο ο Ντάγκερμαν επιχειρεί να μιλήσει για την ανάγκη μας για παρηγοριά, ούτε στιγμή όμως δεν προσπαθεί να μας παρηγορήσει. Όχι διότι ο ίδιος είναι ο κατ` εξοχήν απαρηγόρητος αλλά διότι, ενδεχομένως, θα μας απομακρύνει από την ουσία της ίδιας της παρηγοριάς: Αλαφραίνει το φορτίο, δεν μας απαλλάσσει από αυτό. Και ο Ντάγκερμαν είναι ο πρώτος που το ξέρει καλά αυτό. (Από τον πρόλογο της έκδοσης)

Ο Στιγκ Ντάγκερμαν πέθανε το 1954, 31 ετών και είχε ήδη αφήσει τη σφραγίδα του στη λογοτεχνία της χώρας του. Ο Ντάγκερμαν παρά το ταλέντο, τη δημιουργικότητά του, φαίνεται ότι υπέφερε πολύ. Η μελαγχολία διαπέρασε τον Ντάγκερμαν σαν ξίφος που δεν έβγαινε ποτέ απ` την πληγή, έμενε εκεί για να κακοφορμίσει, σαν ξένο, άκαμπτο σώμα, περιττό, μέσα στο δικό του, τρυφερό σώμα, για να προκαλεί πόνο στην παραμικρή κίνηση. Και βεβαίως, αυτό το ξίφος διαπερνά το ίδιο το έργο του. Τον Λόγο του. Είναι ο άξονας αυτού του Λόγου. Και αυτός ο πολυπρισματικός Λόγος είναι ένας λόγος παραπάνω για να του δοθεί η ευκαιρία να μιλήσει για παρηγοριά. `Υπάρχει μονάχα δυστυχία στο να μην αγαπιέσαι· υπάρχει θλίψη στο να μην αγαπάς. Όλοι μας σήμερα πεθαίνουμε από αυτή τη θλίψη`. Κι ωστόσο, πίσω από `την αδιάκοπη κίνηση της θάλασσας και μέσα στο αδιάκοπο φύσημα του ανέμου`, προσθέτει ο Ντάγκερμαν, `μπορώ να βαδίζω στο ακρογιάλι και αμέσως να νιώσω το φοβερό κάλεσμα που στέλνει η αιωνιότητα στην ύπαρξή μου`.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]