Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453 θεωρείται από ορισμένους το τραγικό τέλος του τελευταίου οχυρού της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και κατ` άλλους αποτελεί την εξολόθρευση ενός απαρχαιωμένου κοινωνικού λειψάνου από ένα φιλόδοξο νέο υπερκράτος. Πάντως, πρόκειται για ένα γεγονός που έχει σημαδέψει την Ιστορία. Έπειτα από την πτώση της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, το Βυζάντιο πάλεψε να επιβιώσει για οκτώ αιώνες μέχρι τα μέσα του 15ου αιώνα, όταν ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ΙΑ΄ κυβερνούσε πλέον μικρό μόνο αριθμό περιοχών, συνεπώς μια αυτοκρατορία που ίσχυε μόνο κατ` όνομα. Αυτό που διέθετε, όμως, ήταν ένα ισχυρό όπλο άμυνας: την πρωτεύουσά του, την Κωνσταντινούπολη, η οποία προστατευόταν από απόρθητα τείχη που είχαν παραβιαστεί μόνο δύο φορές. Το 1453, η Κωνσταντινούπολη ήταν πλέον ένας μεγάλος πειρασμός για τους Τούρκους (. . .).

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]