`. . .Όχι ποτέ δεν φανταζόταν ότι το μίσος θα ήταν έτσι. Τόσο όμορφο. Τόσο καθάριο. Τόσο γεμάτο ζωή. Νιώθει σαν να είχε πάντοτε ένα κενό μέσα της - όπου μερικές φορές εισέβαλλαν προσωρινά ο φόβος, ο τρόμος, η αβεβαιότητα και η ανησυχία, άλλες φορές ένα ξέσπασμα αγάπης, ή κάθε είδους ταραχώδη και σκοτεινά συναισθήματα, αλλά κυρίως έμενε άδειο - το οποίο τώρα έχει γεμίσει από αυτό το περίλαμπρο μίσος. Είναι σαν μεγεθυντικός φακός, που ενώνει πολλές ακτίνες φωτός και τις εστιάζει με τρομακτική ακρίβεια σε ένα μόνο σημείο, κάνοντάς το να αναφλεγεί, και μέσα σε μια εκπληκτική στιγμή δίνει κατεύθυνση και νόημα σε όλη της τη ζωή. Καμιά αγάπη δε θα μπορούσε ποτέ να της χαρίσει αυτή την αίσθηση πληρότητας που της χαρίζει αυτό το μίσος. . .`

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]