Πέρα από τις κοινές για όλο τον ελληνισμό καταβολές, ο βορειοηπειρωτικός ελληνισμός δημιούργησε μια δική του παράδοση, που προσδιορίζεται από το γεωγραφικό χώρο, τις αντίξοες συνθήκες όπου πορεύεται και την ψυχική του ιδιομορφία. Σημάδι της δημιουργικής δύναμης, ατράνταχτη απόδειξη της αυτοχθονίας του, η ντόπια αυτή παράδοση, που πιάνει όλο το φάσμα της λαογραφίας - δημοτικά τραγούδια, θρύλους, παροιμίες, λαϊκές φορεσιές -, έρχεται να πλουτίσει το λαϊκό μας πολιτισμό με ένα σημαντικό κεφάλαιο, δείχνει την ψυχική πολυμορφία της φυλής μας και τη ζωντάνια της ελληνικής γλώσσας που έχει τη δύναμη να φτιάχνει Ελλάδες. . .».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]