Κάποτε έβλεπα τη ζωή μου σαν να ήμουν κλεισμένη πίσω από σίδερα λες και δεν υπήρχε αέρας εκεί που με είχαν κλείσει. Aσφυκτιούσα αλλά δεν το καταλάβαινε κανείς.

Ποιος άλλωστε θα είχε την ``καλοσύνη`` να ενδιαφερθεί για μένα για το πως ένιωθα ή για το τι με απασχολούσε; Ποιος θα μπορούσε έστω και μια φορά στην ζωή μου να με ρωτήσει για το τι πραγματικά είχε ανάγκη η ψυχή μου; Απολύτως κανείς. Κανείς μέχρι που βρέθηκε στο δρόμο μου εκείνος! Εκείνος που όχι μόνο νοιάστηκε για μένα αλλά και ό,τι έκανε ήταν πραγματικά αληθινό και βγαλμένο μέσα από την καρδιά του.

Αυτόν τον άνδρα αγάπησα γιατί μου έμαθε τι θα πει ζωή και τι σημαίνει να αναπνέεις χωρίς να χρειάζεσαι μάσκα οξυγόνου όταν όλα γύρω σου γίνονται καταπιεστικά και μια θηλιά για να σε πνίξουν. Αυτόν που μου έδειξε τον τρόπο πώς να το κάνω χωρίς να έχω τύψεις ότι κλέβω... την ανάσα κάποιου άλλου...

Ειρήνη Φραγκάκη