Ο ζωομορφισμός στην τέχνη της αφήγησης έχει μακρά ιστορία: Όμηρος, Παλαιά Διαθήκη, Αίσωπος, Λα Φοντέν, Λόντον, Μπλέικ, Πόου, Βερν, Μέλβιλ, Κάφκα, Χεμινγουέυ, Όργουελ, Μπόρχες, Ιονέσκο, Κορτάσαρ, Πελεβίν, αλλά και Ροΐδης, Μητσάκης, Λασκαράτος, Καρκαβίτσας, Κόντογλου, Πεντζίκης, Τσίρκας κ.α. Φυσικά, μια ιστορία με ζώα δεν εξαντλείται στην τρέχουσα αστική ζωοφιλία, ειδικά στις μέρες μας, με την εξαφάνιση σπάνιων ειδών της πανίδας, τα πειραματόζωα ή τα μεταλλαγμένα ζώα. Λαϊκή ή έντεχνη αφήγηση, ρεαλιστική ή αλληγορική εκδοχή, δραματικός ή ειρωνικός τόνος, οι ζωολογικές ιστορίες είναι απλώς οι αφορμές ώστε να καθρεφτιστούμε και να μιλήσουμε για τον εαυτό μας και τον κόσμο. (. . .)
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
