Η ανάλυση του Καροτενούτο εντάσσεται στο θεωρητικό πλαίσιο της ψυχολογίας του ασυνειδήτου, ειδικά του γιουνγκιανού ρεύματος. Δεν αρκείται στη λεπτή περιγραφή της φαινομενολογίας της ερωτικής εμπειρίας -όπως επιχείρησαν να κάνουν κάποιοι κοινωνιολόγοι σε βιβλία που γνώρισαν μεγάλη επιτυχία- αλλά εμβαθύνει αναζητώντας τα αίτια, συχνά υποσυνείδητα, που την προκαλούν και συλλαμβάνει -με παραδεκτό τρόπο και χωρίς δογματισμούς- τις βάσεις των πρωταρχικών εμπειριών του παιδιού. Είναι προσεκτικός με τις διαστάσεις της ατομικότητας, της εσωτερικότητας, του φανταστικού, των αισθημάτων που προκαλεί μια τέτοια εμπειρία στην οποία εμπλέκονται με ένταση το σώμα και ο ψυχισμός του κάθε ανθρώπου. Τονίζει με έμφαση τις αμφιθυμίες και τις δομικές αντιφάσεις της ερωτικής εμπειρίας. Ο υπότιτλος του βιβλίου του -«Τα όρια της αγάπης και του πόνου»- δεν υποδηλώνει δύο διαφορετικές εμπειρίες, αλλά δύο βασικές και διασταυρούμενες διαστάσεις της ίδιας εμπειρίας. Μιας εμπειρίας όπου η φαντασίωση, η σχετική με τις επιθυμίες μας, αυτή που πλάθει το αγαπημένο πρόσωπο, πρέπει να τα βγάλει πέρα με την πραγματικότητα αυτού του προσώπου και με τις δικές του φαντασιώσεις όπου βαραίνουν υπερβολικά οι αισθήσεις της ζωής και του θανάτου, της παρουσίας και της απουσίας, της συνεύρεσης και της μοναξιάς, της έλξης και της αγωνίας, της ελευθερίας και της παρεκτροπής με τις ενοχές της, του σεβασμού και της υποτίμησης, της δύναμης και της αδυναμίας, της φαντασίας και της πραγματικότητας, του φωτός και της σκιάς, της τρυφερότητας και της βίας, του διαλόγου και της έλλειψης επικοινωνίας, της εμπιστοσύνης και της ζήλιας, της πίστης και της προδοσίας, της έκστασης και των αβύσσων του πόνου.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]