[...] Σε μια εποχή που οι μετακινήσεις δεν ήταν εύκολες, ο Χέμινγουεϊ ταξίδευε ακατάπαυστα, από τη μια πλευρά του Ατλαντικού στην άλλη, στην Ευρώπη, στην Ανατολή και στους πράσινους λόφους της Αφρικής. Αγόρασε αλιευτικά σκάφη, έπεσε σε τρομακτικές καταιγίδες, διέσχισε χιλιάδες χιλιόμετρα οδικώς και πέταξε με αεροπλάνα κάνοντας αναγκαστική προσγείωση σε εξωτικά μέρη. Στην εικόνα του Τσέσνα που πετάει μπροστά από τους καταρράκτες Μάρτσισον, στην Αφρική, για να πέσει σε ένα σμήνος ίβεων, σε ένα σύρμα τηλεγράφου, και τελικά να συντριβεί σε μια απομακρυσμένη περιοχή της Ουγκάντα, βρίσκεται όλος ο θρύλος αυτού του αμερικανικού μύθου. Δεν είχε ποτέ ύφος διανοούμενου και το πάθος του για την πραγματική ζωή τον ώθησε στη δημοσιογραφία, εκτός από τη συγγραφή, όπου επέλεξε να γίνει πολεμικός ανταποκριτής. Βρέθηκε στο μέτωπο του Α΄ παγκοσμίου πολέμου, όπου παρασημοφορήθηκε και συνέλεξε το υλικό του για το "Αποχαιρετισμός στα όπλα"· στην ελληνοτουρκική σύρραξη του 1922 είδε τους χριστιανούς να εκκενώνουν τη Θράκη πάνω σε κάρα που τα έσερναν βόδια κάτω από τη βροχή· πήρε μέρος στον ισπανικό εμφύλιο, απ` όπου εμπνεύστηκε το "Για ποιον χτυπά η καμπάνα"· οργάνωσε μέχρι και επιχείρηση αντικατασκοπίας στην Κούβα, την οποία ανέστειλαν δεκαέξι πράκτορες του FBI, που θα του γίνονταν έμμονη ιδέα για το υπόλοιπο της ζωής του. [...]
Έχαιρε πράγματι παγκόσμιας φήμης και το 1954 πήρε το Νόμπελ λογοτεχνίας. Κέρδισε αστρονομικά ποσά, που τα σκόρπισε εξίσου εύκολα. Η υπερβολή φαίνεται πως ήταν ο κανόνας της ζωής του. Κι όμως, το understatement είναι το πιο υψηλό δίδαγμα που προκύπτει από τα γραπτά του. [...]

(από τον πρόλογο του Φράνκο Μπρεβίνι)