... Μπορούμε να πούμε πώς το καθήκον του ποιητή, ως ποιητή, είναι μόνο έμμεσα στο λαό του: το άμεσο καθήκον του είναι στη γλώσσα του, πρώτα να τη διατηρήσει κι έπειτα να την πλατύνει και να τη βελτιώσει. Εκφράζοντας αυτά που αισθάνονται οι άλλοι άνθρωποι αλλάζει και το συναίσθημα κάνοντάς το πιο συνειδητό· κάνει το λαό ν’ αποχτά μεγαλύτερη συνείδηση, γι’ αυτό που κιόλας αισθάνεται, κι έτσι τον μαθαίνει κάτι για τον εαυτό του. Αλλά δεν είναι απλώς ένας άνθρωπος με περισσότερη επίγνωση από τους λοιπούς ο ποιητής· είναι και ατομικά διαφορετικός από τους άλλους ανθρώπους, και τους ποιητές, και μπορεί να κάνει τους αναγνώστες του να μοιραστούν συνειδητά νέα συναισθήματα που δεν τα ‘χαν δοκιμάσει πριν. Να η διαφορά ανάμεσα στο συγγραφέα που είναι απλώς εκκεντρικός ή τρελός και τον γνήσιο ποιητή. (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]