Κανένας άλλος ποιητής μέσα στον χώρο του Νεοελληνικού Πολιτισμού δεν υψώθηκε ως συμπέρασμα Ιστορίας, Ζωής, Ποίησης και Πείρας· μόνον ο Κωστής Παλαμάς. Στην υψηλή του μορφή και στο ευρύτατο έργο του, συναίρεσε με τρόπο δημιουργικό όλα όσα οι Έλληνες εβίωσαν κι έπαθαν πάνω στη γη πλάθοντας Ιστορία κι Ομορφιά. Για τούτο δίκαια του αναγνωρίστηκε η δάφνη του εθνικού Ποιητή.
Στην τελευταία περίοδο της ζωής του, ο Παλαμάς είδε να φυτρώνει ορμητικά η Νέα Ποίηση κι άκουσε τον ήχο της αξίνας που γκρέμιζε τα παλιά. Εκείνος δεν ήταν γκρεμιστής αλλά χτίστης. Δεν είχε έρθει ως άρνηση του παρελθόντος αλλά ως δημιουργική κατάφαση, ως συναίρεση ζωής και τέχνης του Ελληνισμού. Για τούτο και το έργο πάνω και μέσα στον οργανισμό της γλώσσας μας είναι μοναδικό και σπουδαίο.
Οι καιροί περνούν, η κόπωση από τους νέους τρόπους ποιητικής γραφής είναι πλέον κατάδηλη και να που συμπληρώνονται φέτος σαράντα χρόνια από την θανή του Κωστή Παλαμά. Είναι η ώρα να τον ξαναμελετήσουμε, να τον ξαναγνωρίσουμε και να τον διδάξουμε σωστά στους νέους μας όχι μονάχα ως μια μορφή της ποιητικής μας Ιστορίας, ούτε πάλι ως φυσιογνωμία εθνική πρώτης γραμμής μόνο, αλλά ως σοφό Δάσκαλο του Ποιητικού λόγου κι ως ταμείο της αισθητικής εμπειρίας του Ελληνισμού. Ακόμα, ως μια ζωντανή, δημιουργική και αρμονική αίσθηση γλώσσας.
Σκύβουμε, με το "Τετράδιο" αυτό, και ασπαζόμαστε με βαθύ σέβας το χέρι του μεγάλου Γέροντα των Γραμμάτων μας.
Η "Ευθύνη"
