Πλάνης καί πλανώμενος, ό ανθρώπινος ψυχισμός πορεύεται συχνά χωρίς αναγνώριση των όσων καθορίζουν τις διαδρομές του. Δίνεται στο κυνήγι της πληθώρας καί προδίδεται από την ίδια του την αντίληψη για την πρόοδο. Ζήτα δικαίωση κοινωνική, όταν μέσα του οι ταλαντεύσεις ανάμεσα στην εξάρτηση καί την επικυριαρχία αποκλείουν την εδραίωσή της. Ψάχνει για το μέτρο, όταν ή φλόγα του άμετρου τον σιγοκαίει, καί συχνά κυνηγάει ιδανικά άπιαστα όνειρα πού δεν γίνεται να εκπληρωθούν. Δείχνει αποστροφή για την ωμή καταστροφικότητα, όμως οι εκφράσεις της είναι καθημερινές στον ιδιωτικό και στον δημόσιο βίο, στα μέτρα ακριβώς της βιαιότητας πού φωλιάζει στον καθένα, καθορίζοντας εν πολλοίς κρίσεις καί ρήξεις στίς ανθρώπινες τροχιές. Με την εξέλιξη της σύγχρονης τεχνολογίας, ό φυσικός κόσμος παρέχει σήμερα στην γνώση του ανθρώπου πεδία πού διανοίγονται όλο καί πιο πολύ, παραδίδοντας ολοένα καί περισσότερα δεδομένα στους χειρισμούς του νου. Ισχύει άραγε το ίδιο για την γνώση εαυτού; Πόσο επιθυμητή είναι ή αναζήτησις της προσεγγίσεως ενός πεδίου πού ή σκοτεινή, ασυνείδητη πλευρά του συντίθεται από όσα δεν μας είναι γνωστά, αλλά του οποίου ή συνειδητή πλευρά ζητείται να αρθρώνει κατάφαση σε ευθύνες ατομικών καί συλλογικών διαβημάτων καί σε μετασχηματισμούς στάσεων καί σκέψεων ; Τρεφόμενος από αυταπάτες καί διαψεύσεις, ό άνθρωπος συχνά πνίγεται από αδηφαγία αλλά καί φόβους. Ωστόσο δεν είναι ή ανοχή καί οί συμβιβασμοί πού παρέχουν γερά θεμέλια στα άτομα καί στίς ομάδες. Ούτε στα έθνη εξ άλλου. Όταν λοιπόν εκφράζονται αιτήματα αναδιαρθρώσεως των κρατικών δομών, αναδιοργανώσεως της παιδείας, επανεξετάσεως των πολιτικών στόχων, υπάρχει ή έγνοια από ποιους καί για ποιους θα πραγματοποιηθούν.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]