«Δε θα έπρεπε ποτέ να είχαμε φτάσει σ` αυτό το σημείο. Η Βουλή πρόδωσε τους Δρακύλους πριν γεννηθεί η μητέρα μου. Ήταν λάθος αυτό που έγινε. Αν είχαν αφήσει τους Δρακύλους να ζήσουν ειρηνικά στην Τόρα-να, όλα αυτά τα χρόνια. . .». Στο πρόσωπό της διαγραφόταν η αγανάκτηση. Ο Κάρλαϊλ κούνησε το κεφάλι. «Ναι, οι μάγοι ήταν οι κακοί τότε. Ήταν η χειρότερη προδοσία. Όμως τώρα ο Ράπτους ζητάει να καταστρέψει ολόκληρο τον πολιτισμό μας. Έχει ήδη σφάξει εκατοντάδες, ίσως χιλιάδες στο δρόμο του προς τα δω, και πολλοί απ` τους νεκρούς ήταν παιδιά και άμαχοι. Ό,τι και να είχε γίνει εναντίον του λαού του εκείνα τα σκοτεινά χρόνια, ο δρόμος για το μέλλον θα έπρεπε να ήταν καλύτερος απ` αυτόν εδώ. Μακάρι να μην είχε γίνει αυτό που έγινε τότε, αλλά δε θα κάτσω να κοιτάζω όσο θα κατακαίει τα πάντα στο δρόμο του για να εκδικηθεί. Οι φίλοι και η οικογένειά μου δεν ήταν υπεύθυνοι γι` αυτό που έγινε τότε στο λαό του. Τα παιδιά μου δεν έκαναν τίποτα κακό».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]