Υπάρχουν κάποιες μνήμες διάτρητες, μνήμες ασπαίρουσες, που ποτέ δεν τους δωρήθηκε το χάρισμα του εφησυχασμού. Κάτω από τη στάχτη του χρόνου που σιγοκαίνε, έτοιμες να ξαναφουντώσουνε ακόμα και με την παραμικρή ανάσα. Κρυμμένες στα πιο σκοτεινά βάθη του μυαλού αγρυπνούν και, κάποιες στιγμές, δηλώνουν βασανιστικά, σχεδόν επιτακτικά, την παρουσία τους, γιατί ξέρουν ότι η διάρκεια ζωής τους είναι ίδια με την δική σου.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
