Εάν κατά τη δεύτερη χιλιετία κυρίαρχο ρόλο έπαιξε βασικά ο Δυτικός Χριστιανισμός, η τρίτη χιλιετία μπορεί να είναι η χιλιετία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Η Ορθοδοξία από τη φύση της είναι οικουμενική, αφού στην ιστορία συμπορεύθηκε πάντοτε με τον οικουμενικό Ελληνισμό. Και η Ορθοδοξία ποτέ δεν ήταν κυριαρχική, όπως και ποτέ δεν έδειξε σημεία επεκτατικά και εξουσιαστικά. Ο Χριστιανισμός, ως πρόταση ζωής και ιστορίας, ιδιαίτερα στην ορθόδοξη οικουμενική προοπτική του, αποτελεί σύνθεση των υγιών στοιχείων του Ελληνισμού με τον σωτηριολογικό σκοπό του χριστιανικού μηνύματος. Ο Χριστιανισμός, δηλαδή, καλείται να βρίσκεται πάντοτε στο κέντρο της ιστορίας και να είναι λειτουργικό στοιχείο κάθε καλού και αγαθού στο ιστορικό πολιτιστικό γίγνεσθαι. Αυτό σημαίνει, πώς από εμάς τουλάχιστον δεν μπορεί να κατανοηθεί και να βιωθεί σωστά η Ορθοδοξία, χωρίς τα δύο αυτά μεγέθη πού είναι ο Χριστιανισμός και ο Ελληνισμός.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]