Ο κόσμος της Ελληνικής Μυθολογίας είναι ένα σύμπαν αχανές και μυστηριώδες, όπου αμέτρητοι θεοί και ήρωες, τέρατα, πνεύματα και ημίθεοι διαφεντεύουν τους φυσικούς νόμους και τις ζωές των ανθρώπων: πόλεμοι και δολοπλοκίες, εχθρότητες και συμμαχίες συνθέτουν ένα φόντο όπου εξελίσσεται η καταιγιστική δράση της αρχαίας ελληνικής Ιστορίας.
Η Ελληνική Μυθολογία διαμορφώθηκε και διαδόθηκε μέσω της προφορικής παράδοσης, με την οργιώδη φαντασία των αρχαίων Ελλήνων να μεταγράφει σε μύθους ό,τι ο ανθρώπινος νους δεν μπορούσε να συλλάβει. Η θεϊκή βούληση, ευνοϊκή και άλλοτε εκδικητική, ήταν υπεύθυνη για τις φυσικές καταστροφές τις πολεμικές νίκες, την πλούσια συγκομιδή και τους θυελλώδεις ανέμους. Κάθε έκφανση της ζωής των ανθρώπων συσχετιζόταν με κάποιον τρόπο με τις επιθυμίες των θεών, το θυμό ή την ικανοποίησή τους. Οι κύριες πηγές της Ελληνικής Μυθολογίας προέρχονται από το χώρο της λογοτεχνίας. Τα αρχαιότερα ευρωπαϊκά λογοτεχνικά κείμενα, τα ομηρικά έπη, η Ιλιάδα και η Οδύσσεια, εστιάζουν στα γεγονότα που προηγούνται και έπονται του Τρωικού Πολέμου. Η θεογονία και τα Έργα και Ημέρες του Ησιόδου περιγράφουν την ύπαρξη του Χάους, τη Γένεση των θεών και των Τιτάνων, τη δημιουργία του κόσμου, αλλά και τους Ολύμπιους θεούς, τη διάδοχη εποχή των ανθρώπων και την προέλευση των τελετουργικών πρακτικών. Πληροφορίες μυθολογικές αντλούνται επίσης από τους Ομηρικούς Ύμνους, από τμήματα επικών ποιημάτων του ομηρικού κύκλου, από τη λυρική ποίηση, από τα έργα των τραγικών ποιητών του 5ου αιώνα π.Χ., από κείμενα και συγγραφείς της Ελληνιστικής και της Ρωμαϊκής περιόδου, όπως ο Πλούταρχος και ο Παυσανίας. Πλείστες σκηνές της Ελληνικής Μυθολογίας εικονίζονται και σε έργα τέχνης, πλαστικής και αγγειογραφίας, ήδη από τη Γεωμετρική εποχή. Η επίδραση της Ελληνικής Μυθολογίας στον δυτικό πολιτισμό είναι ευρύτατη τόσο στις εικαστικές τέχνες, όσο και στη λογοτεχνική παράδοση, αποτελεί μείζον τμήμα της δυτικής πολιτιστικής κληρονομιάς. Η πολυπλοκότητα, ο πλούτος, η αυθεντικότητα των ελληνικών μύθων είναι αξίες διαχρονικές: και είναι αυτός ο λόγος που δεν έχουν σταματήσει να εμπνέουν τους ανθρώπους, καθώς είναι προικισμένοι με τη δυνατότητα να ανανεώνονται, να φορτίζονται με νέα νοήματα, ασκώντας πάντοτε την ίδια γοητεία μέσα στο πέρασμα των αιώνων.

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]