Μυημένος στη `βυζαντινή παράδοση` τέχνης και τεχνικής, και ο ίδιος αρχιτέκτων, γλύπτης και άνθρωπος του πνεύματος - είχε μια βιβλιοθήκη πλούσια σε ελληνικά βιβλία, ιδιαίτερα των αρχαίων Ελλήνων - μαθήτευσε στη Ρώμη και στη Βενετία κοντά στον Τισιανό και τον Τιντορέττο. (. . .) Από τη ζωή και το έργο του φαίνεται ότι υπήρξε πρωτοπόρος της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και της ιδιωτικής δραστηριότητας. Δεν επέτρεψε ποτέ να εκμεταλλευθούν τους κόπους του και δεν εδίσταζε να πηγαίνει στα Δικαστήρια και να διεκδικεί με κάθε τρόπο τα `οικονομικά δικαιώματά` του, τις `νόμιμες αμοιβές` του. Παρ` όλα αυτά, ουσιαστική ήταν πάντα για τον καλλιτέχνη η οικονομική βοήθεια και η συμπαράσταση των φίλων του. Στην ιδιωτική του ζωή ήταν μια `ιδιότυπη-ιδιόμορφη προσωπικότητα`. (. . .) Αν και στην εποχή του χαρακτηρίστηκε ο Γκρέκο `μεγάλος` από τους συγχρόνους του, πολύ σύντομα ξεχάστηκε μετά το θάνατό του. Ανακαλύφθηκε και πάλι, εκεί γύρω στις αρχές του αιώνα μας, αρχικά στην Ισπανία, τη δεύτερη πατρίδα του, όπου δημιούργησε τα περισσότερα έργα του, κι αργότερα σ` ολόκληρο τον κόσμο. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]