Η παρούσα έρευνα μελετά τον εκπαιδευτικό επικοινωνιακό λόγο και τη συνδικαλιστική δράση της ΟΛΜΕ την τετραετία που έληξε με την κρίση της δίμηνης απεργίας των εκπαιδευτικών το 1997. Εκπαιδευτικές θέσεις και αντιθέσεις, διαδικασίες διαλόγου και διαπραγμάτευσης μεταξύ ΟΛΜΕ και Υπουργείου Παιδείας, η δραματουργία και η φαινομενολογία της απεργίας διαρκείας το 1997 μελετώνται ως ένα παιχνίδι εξουσίας-γνώσης, που χαρακτηρίζεται από ένταση, υπερβολές, αντιφάσεις, επίδειξη ισχύος, ταπεινώσεις, ανομολόγητες σιωπές και νέες μορφές χειραγώγησης, ένα καθαρά πολιτικό παιχνίδι με έντονο το φόβο της ήττας και την επιθυμία νίκης. (. . .)
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
