Το να μιλήσει κανείς γενικά για το Βυζάντιο και την τέχνη του θα ήταν λάθος κι αυτό γιατί η μεσαιωνική ελληνική αυτοκρατορία, που συνηθίστηκε να την ονομάζουμε σήμερα Βυζάντιο, διατηρήθηκε επί έντεκα ολόκληρους αιώνες και κάποτε επικρατούσε σε όλες τις χώρες γύρω από τη Μεσόγειο ή τη Μέση Ανατολή. Με το πέρασμα τόσου χρόνου πολλά πράγματα άλλαξαν, τόσο ως προς τις εξωτερικές συνθήκες και την έκταση του κράτους όσο και προς τη νοοτροπία των κοινωνιών που απάρτιζαν τον μεσαιωνικό ελληνικό κόσμο. Η αρχιτεκτονική που τους εξυπηρετούσε και προερχόταν από αυτές επίσης εξελισσόταν, αν και με βραδύτατους ρυθμούς, σε όλες τις εποχές. Υπήρχαν άλλωστε διαφοροποιήσεις πλουσίων και φτωχών ανθρώπων, μορφωμένων και απαίδευτων, κοσμικών και μοναχών, διαφοροποιήσεις που είχαν άμεσο αντίκτυπο στην αρχιτεκτονική και στην τέχνη. Και όμως, αν περιοριστούμε στη θρησκευτική αρχιτεκτονική, διαπιστώνουμε αφενός μία συνεχεία στον χρόνο και αφετέρου έναν κοινό χαρακτήρα, παρά τη διαφορά μεγεθών και διαθεσίμων μέσων. Και όπως όλοι γνωρίζουμε, οι θαυμαστές ποτιστικές επιτεύξεις του Βυζαντίου, συμπεριλαμβανομένης και της τέχνης της αρχιτεκτονικής, σε μέγιστο βαθμό έχουν ως αφετηρία τη χριστιανική θρησκεία. (...)

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]