Οι εικαστικές ή οπτικές τέχνες, όπως εναλλακτικώς αποκαλούνται, οι `εν χώρω και στάσει` παριστώσες το `ωραίον` της αρχαίας Ελλάδος, καλύπτουν μίαν αδιάλλειπτη ακολουθία αιώνων. Αποτελούν δε οργανικό στοιχείο της διαχρονίας μας.
Ως αφετηρία τους τοποθετείται η Νεολιθική Εποχή και καταληκτικό όριο το έτος 30 π.Χ.· έτος της καταλύσεως του τελευταίου Ελληνιστικού βασιλείου (κατάκτηση της Αλεξανδρείας από τους Ρωμαίους).
Εν διαμέσως, εγνώρισαν ανεπανάληπτη ακμή στην ιερή πόλη των Μουσών κατά την Κλασική Εποχή (5ος και 4ος π.Χ. αιώνες), όταν `αι Αθήναι`, αυτή η πόλη-κράτος, υπήρξε, όπως αποκλήθηκε, `το της Ελλάδος Μουσείον`, της `Ελλάδος Ελλάδα`, της `Ελλάδος έρεισμα`, της `Ελλάδος πρυτανείον`.
Η ως άνω κορυφαία περίοδος συνοδεύθηκε από την απόλυτη εμμονή, κατά κοινή παραδοχή, στην θεραπεία της αξίας του κάλλους. Αυτό αποτελεί και το κλέος της! [...]