Ονομάζομαι Πόπλιος Βιργίλιος Μάρων. Οι φίλοι με αποκαλούν σκέτα Βιργίλιο. Οι φίλοι, κι ο Αύγουστος. Ο Οκταβιανός Καίσαρ. Αυτός είναι ο μόνος που έχει απομείνει στη σκηνή απ` όλους εκείνους τους λαμπρούς πρωταγωνιστές: τον Καίσαρα και τον Βρούτο, τον Αντώνιο και την Κλεοπάτρα, τον Πομπήιο και τη Δημοκρατία. Σε λίγο, θα φύγω κι εγώ. Αφού όμως πρώτα σου διηγηθώ πώς το Αίμα έπνιξε το Πνεύμα σε τούτη την καινούργια Ρώμη.
Της χάρισα την Αινειάδα μου της Ρώμης, όπως με πρόσταξε ο Αύγουστος, για να έχει προγόνους κι αυτή, και τίτλους ευγενείας, όπως εκείνους που χάρισε ο Όμηρος στην Ελλάδα, τη Μητέρα όλων μας.
Κι όταν γύρεψα καταφύγιο στην αγκαλιά της, εκείνος ήρθε και με πήρε. Δεν μπορεί να έχει την πολυτέλεια να με αφήσει να γράφω την αλήθεια. Το κράτος του, βλέπεις, ο θαυμαστός καινούργιος κόσμος του, θέλει θεμέλια γερά για να στηριχτεί... Κι εγώ, μέσα σε όλην αυτήν την κοσμογονία, μέσα σε όλον αυτόν το χορό του αίματος, τι ρόλο θα μπορούσα να παίξω πια;
Ό,τι είχα να προσφέρω στον Αύγουστο, το πρόσφερα. Όλα όσα είδα κι έζησα τούτα τα χρόνια, όλα όσα έκανα θα τα βρεις μέσα σε τούτες τις γραμμές. Για το καλό ή το κακό μας, η Αυτοκρατορία έχει πια γεννηθεί. Κι εγώ, δεν έχω λόγο να υπάρχω. Χαίρε.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]