Η Αλίκη είχε έρθει από τους κήπους. Τα καλοκαίρια με τον Αλέξανδρο και μια μπλούζα σκούρα ναυτική. Κοιτάζεις γύρω σου σαν παιδί. Ονειρεύεσαι. Κοίταζε τις μύτες των παπουτσιών του. «Θέλω να φύγω», έλεγε. Στο τέλος είχε έρθει εκείνος. Το τελευταίο καλοκαίρι. «Άργησες». Άσπρος μεγάλος διάδρομος. Άσπρα μάτια. Άσπρη γραμμή ανάμεσά τους. Πρώτα ήτανε το παιδικό καλοκαίρι με την Αλίκη. Το τριανταφυλλί φουστάνι και το μαντίλι στα μάτια. Έκλαιγε. Το είχε παραδεχτεί. Έπειτα ήτανε το πρόσωπό του. Με σχήμα. Με χρώμα. Με μυρουδιά. Ο αέρας. Ακόμα τότε η εικόνα των άσπρων καλοκαιριών ήτανε μια αντίρρηση. Πότε ήταν; Χθες; Πέρυσι; Πότε; «Τι είναι αυτό;» Του εξηγούσε. «Τι θα βάλεις στο λεξικό;» Όλα. Το στόμα του υγρό και ζεστό. «Πόσες μέρες έχεις να με φιλήσεις;» Την τράβηξε κοντά του. «Πόσες μέρες έχεις να κοιμηθείς;»
