Ο Γκαίτε άρχισε να γράφει τον Έγμοντ του, καθώς ο ίδιος σημειώνει στο τέλος του 19ου και στην αρχή του 20ού βιβλίου της `Dichtung und Wahrheit:`, κατά το φθινόπωρο του 1775, όταν δυστυχισμένος από τον άτυχο ερωτά του για τη Λιλή, που τόσο τον βασάνισε, ζήτησε, καθώς πάντα, παρηγοριά στο γράψιμο. Στην αρχή το δράμα προχώρησε γρήγορα. Ωστόσο έμεινε πολύν καιρό ατέλειωτο και μόλις κατά το Δεκέμβριο του 1778, όταν ο Γκαίτε βρισκόταν στη Βαϊμάρη, το ξαναπήρε στα χέρια του και το 1782 του έδωσε ένα `τέλος προσωρινό`. Μα την τελική του μορφή την πήρε ο Έγμοντ στην Ιταλία, κατά το 1787, και το επόμενο έτος, το Πάσχα του 1788, τυπώθηκε σε βιβλίο. [. . .] Ο Έγμοντ του, μας προξενεί μια τόσο υπεράνθρωπη εντύπωση, που μας εμποδίζει να τον κατηγορήσουμε για τα ελαττώματά του. Δεν μπορεί να κάνει αλλοιώς. Η ορμητική και ακαταμάχητη ζωτικότητά του τον συμπαρασύρει και δεν του αφήνει καιρό να σκεφτεί δεν του επιτρέπει να δέχεται άλλους νόμους απάνω απ` τους δικούς του, και τον τοποθετεί έξω από τα όρια της αστικής ηθικής. Πηγαίνει μέσ` απ` τη ζωή καθώς ο νυχτοβάτης, που περνάει ασυνείδητα, με ζαλιστική γληγοράδα πάνω από τους πιο επικίνδυνους γκρεμνούς. Η μόνη υποχρέωση, που αναγνωρίζει στον εαυτό του είναι να ζήσει την ξέχωρη ζωή του σ` όλο το πλάτος της, κ` έχει τη στερεή πεποίθηση πως η κρυφή δύναμη, που οδηγεί τα βήματά του, θα τον βοηθήσει να εκπληρώσει το σκοπό του. [. . .]