Κεφάλαιο Πρώτο.
Αρχίζει με την παρουσίαση του ήρωά μας, του ξακουστού αλλά λίγο λοξού Δον Κιχώτη από τη Μάντσα, και του ταλαίπωρου αλόγου του, του Ροσινάντε.
ΣΤΗ ΜΑΝΤΣΑ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΙΣΠΑΝΙΑΣ, σ` ένα χωριό, το όνομα του οποίου δεν καλοθυμάμαι, ζούσε ένας άρχοντας που τον έλεγαν Κεσάδα ή Κιχάδα. Ήταν γύρω στα πενήντα, ψηλός και ξερακιανός, αλλά με δυνατή κράση. Είχε λίγα λεφτά και το φαγητό του ήταν λιτό. Τον φρόντιζε μια οικονόμος και είχε μια νεαρή ανιψιά, ούτε είκοσι χρόνων. Τον ελεύθερο χρόνο του -και είχε άφθονο- διάβαζε βιβλία για την ιπποσύνη της παλιάς εποχής, γεμάτα γενναίους ιππότες, οι οποίοι αλώνιζαν τη χώρα, πολεμώντας κακούς μάγους και σώζοντας δεσποσύνες που κινδύνευαν.
Στο τέλος τα βιβλία αυτά του έγιναν έμμονη ιδέα και άρχισε να πουλάει τα χωράφια του για να μπορεί να αγοράζει όλο και πιο πολλά. Αλλά όσο περισσότερο διάβαζε τόσο περισσότερο πίστευε τις φανταστικές ιστορίες τους, μέχρι που τελικά αποτρελάθηκε και αποφάσισε να γίνει κι αυτός ένας περιπλανώμενος ή πλανημένος ιππότης.
Βρήκε μια παλιά πανοπλία που σκούριαζε σε μια γωνιά και την καθάρισε με μεγάλη φροντίδα. Αντί για κανονική περικεφαλαία, είχε ένα απλό σιδερένιο κασκέτο. Γι` αυτό, έφτιαξε μια προσωπίδα από χαρτόνι και τη στερέωσε στο κασκέτο. Δοκίμασε το δημιούργημα του με ένα δυνατό χτύπημα του σπαθιού του και κατάφερε να το κάνει κομμάτια. Αφού την ξανάφτιαξε προσεκτικά προσθέτοντας μερικά μεταλλικά κομμάτια, σκέφτηκε ότι ίσως ήταν καλύτερα να μη δοκιμάσει την αντοχή της δεύτερη φορά.
Ύστερα αποφάσισε να βαφτίσει το άλογο του, που ήταν τόσο κοκαλιάρικο όσο κι εκείνος. Αφού το συλλογίστηκε τέσσερις μέρες, διάλεξε το όνομα Ροσινάντε. Έχοντας δώσει στο άλογο του ένα ιπποτικό όνομα, σκέφτηκε πως έπρεπε να έχει κι αυτός ένα ανάλογο όνομα. Το συλλογίστηκε οκτώ ολόκληρες μέρες και τελικά αποφάσισε να αυτοαποκαλείται Δον Κιχώτης, προσθέτοντας εκ των υστέρων `από τη Μάντσα`.
Στο τέλος χρειαζόταν και μια αγαπημένη, κάποια που να θαυμάζει από μακριά και για την οποία θα έκανε τα ανδραγαθήματά του. Κάποτε ήταν ξετρελαμένος με μια χωριατοπούλα ονόματι Αλδόνζα Λορέντζο, που ήταν από ένα κοντινό χωριό, το Ελ Τομπόσο. Ήταν ό,τι πρέπει, αλλά χρειαζόταν κι αυτή ένα αριστοκρατικό όνομα. Ο Δον Κιχώτης έκρινε πως το Δουλτσινέα ντελ Τομπόσο ταίριαζε τέλεια.
Τώρα όλα ήταν έτοιμα. Κι έτσι, μια ζεστή μέρα του Ιουλίου ο Δον Κιχώτης φόρεσε πρωί πρωί την πανοπλία του, πήρε ένα ακόντιο και μια παλιά δερμάτινη ασπίδα, καβάλησε το Ροσινάντε και ξεκίνησε προς αναζήτηση περιπετειών. [. . .]