Από την Υπόθεση Ντρέυφους και μετέπειτα οι μεγάλες φυσιογνωμίες διανοουμένων, οι μεγάλες μορφές στράτευσης υπήρξαν πάντοτε συνδεδεμένες με αγώνες: πόλεμος του ’14, αντιφασιστικός αγώνας, εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες, αντιολοκληρωτισμός. Οι διανοούμενοι έφερναν στο φως και υπερασπίζονταν τις αξίες που διακυβεύονταν στις διάφορες κοινωνικές και διεθνείς συγκρούσεις. Τα πράγματα έχουν αλλάξει, οι διανοούμενοι έχουν εγκαταλείψει εμφανώς σήμερα την πρώτη γραμμή και δεν φαίνεται να κινητοποιούν πλέον τον κόσμο. Απορφανισμένοι από τους αγώνες που αποτελούσαν τον λόγο της ύπαρξής του, οι διανοούμενοι είναι εφεξής καταδικασμένοι να περιστρέφονται γύρω από τον εαυτό τους και να διερωτώνται, με αγωνία, για την ταυτότητά τους και τη νομιμότητά τους. Ο αριστερός διανοούμενος εξέλιπε. Όλοι σήμερα επαναλαμβάνουν τη ίδια επωδό για τη δημοκρατία, τον ατομικισμό και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Πλην όμως σε τι χρησιμεύουν πλέον οι διανοούμενοι όταν όλος ο κόσμος έφτασε να σκέφτεται με τον ίδιο τρόπο;

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]