Ο Καρούσος μετά την εξορία (1948-51), παρ` όλη την υπεραπασχόληση του στο θέατρο, στον κινηματογράφο και την προσπάθεια να προσφέρει κάτι περισσότερο στον πολιτισμό μέσα από διάφορες μορφές δημιουργίας, φανέρωνε απροσδόκητα σκέψεις και φόβους για πιθανή δικτατορία. Ήταν προαίσθηση; Ή γνώση βαθύτερη; Γυρίζοντας μεσάνυχτα από τον Πειραιά, μετά την παράσταση του `Εμπόρου της Βενετίας`, παρέα με το ζεύγος Γιολάση, ήταν ανύποπτος. Αναρωτήθηκαν για τις φωτιές που συνάντησαν στο κέντρο της Αθήνας χωρίς να δώσουν περισσότερη σημασία. Το επόμενο δειλινό, μετά μιαν ολόκληρη μέρα ξεροστάλιασμα στο 16ο τμήμα της Ασφάλειας Αθηνών, την ώρα που φόρτωναν τόσους ηλικιωμένους νοικοκυραίους σ` ένα καμιόνι του στρατού, τη στιγμή εκείνη, σαν αστραπή, του πέρασε από το νου η σκέψη: `Δεν έχει θέατρο απόψε. . .`. Εκείνη την ημέρα, την 21η Απριλίου 1967, τέλειωσε για τον Καρούσο το θέατρο.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]