`... Κοιτάζει τα χέρια της σαν να τα βλέπει πρώτη φορά. Ξένα της
φαίνονται, καθώς κάθονται άνεργα πάνω στη μαύρη ποδιά της,
σαν προσφυγάκια. Έτσι της έρχεται να τα χαϊδέψει.
Τόσα χρόνια δεν γύρισε να τα κοιτάξει και τώρα δεν μπορεί να
πάρει τα μάτια της από πάνω τους. Κι όταν δεν τα κοιτάει ή κάνει
πως δεν τα κοιτάει, την κοιτάνε αυτά.
`Ανεργα χέρια, τι περιμένεις, αφού δεν έχουν δουλειά κάθονται
και κοιτάνε. Δεν είναι που κοιτάνε, άσ` τα να κοιτάνε, είναι που
κοιτάνε σαν να θέλουνε κάτι.
Ξέρει τι θέλουν: να τα χαϊδέψει.
Δεν θα τους κάνει τη χάρη. Ντρέπεται, γριά γυναίκα, να
χαϊδεύεται στα καλά καθούμενα. ...`

Σ` αυτό το βιβλίο ο Μιχάλης Γκανάς ενδύεται τη στολή και τη μάσκα του και βυθίζεται αύτανδρος στη θάλασσα μιας ακαθόριστης -μα επιμόνως υπαρκτής-, χώρας. Είναι μία χώρα μυστική, όπου γυναίκες υφαίνουν τα σύνορά της με τα λεπτά νήματα της αγάπης, η χώρα που αθέατες στοιχειώνουν, κυβερνούν ή γκρεμίζουν: Γυναίκες σε cafe, στον απέναντι δρόμο, μπροστά σε έναν υπολογιστή, στη βρεγμένη θάλασσα της μνήμης, Αιγοκερίνες, γυναίκες με τ` όνομα Κυμοθόη, γυναίκες στο τηλέφωνο, μα πάντα γυναίκες, μέσα στη μοναξιά και τον έρωτα, την απόγνωση και τη χαρά τους.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]