Κάτι έχει αλλάξει στο ιστοριογραφικό τοπίο τα τελευταία χρόνια. Η υπονόμευση της μακρο-θεωρίας, η υποστασιοποίηση της γλώσσας, η επέλαση της λογικής των «αποκεντρωθετημένων» θεματικών - με δυο λόγια η μεταμοντέρνα προδιάθεση - ενέχουν σοβαρούς κινδύνους. Αρμός και καταλύτης ανάμεσά τους είναι η άποψη ότι η αναζήτηση «αληθών» όψεων του παρελθόντος που, αποτιμώμενες, θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν ως σημεία αναφοράς για δράσεις του παρόντος είναι αδύνατη. Αναδύεται έτσι αδήριτα και η έννοια του «δικαιώματος στην ιστορία»: το δικαίωμα σε αφηγήματα που, ενώ δεν είναι αυθαίρετα, ωστόσο δεν επιδέχονται αξιολόγηση. (. . .)
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
