Παιδίατρος και ψυχαναλύτρια, όλη μου τη ζωή άκουγα τους άλλους, γνωστούς ή αγνώστους, άκουγα τους δικούς μου κι εμένα την ίδια, κατάπληκτη από όσα πρέπει να κατανοούμε επίσης και να πράττουμε, και πολύ περισσότερο από αυτό που δεν μαντεύουμε καν και που μια μέρα επέρχεται, ανεξήγητο· σε αυτή την πορεία η μοναξιά με συνόδευε ανέκαθεν, πλάι μου ή από πιο μακριά. Όπως συνοδεύει όλους εκείνους που, μόνοι, πασχίζουν να «δουν» και να «ακούσουν», εν αντιθέσει με κάποιους που τους αρκεί να παρατηρούν και να ακροάζονται. Ανεκτίμητη φίλη, θανάσιμη εχθρά - μοναξιά που στηρίζει, φθοροποιός μοναξιά, μας ωθεί να αγγίξουμε και να υπερβούμε τα όριά μας. (Φρανσουάζ Ντολτό). To 1975, αντιμέτωπη με τη μοναξιά του Μπορίς Ντολτό, του παντοτινού της συντρόφου, η Φρανσουάζ Ντολτό επιχειρεί μια γραφή σε ύφος προσωπικού ημερολογίου και αποκαλύπτει τις διαφορετικές όψεις της μοναξιάς, της παράδοξης αυτής εμπειρίας που, από τα παιδικά χρόνια ως τα γηρατειά, είναι παγίδα ή οίστρος της ανθρώπινης επιθυμίας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]