Μα, να ζούμε σε διπλανές πόρτες και να μην έχουμε σκεφτεί ποτέ να μαζευτούμε; Κι όμως τι κοινό μπορεί να έχουν ένας υδραυλικός, μια μοδίστρα, ένας χασάπης, μια καθηγήτρια, ένας άνεργος μαθηματικός, μια γυμνάστρια κι ένας παπάς; Τίποτα άλλο παρά το προσωπικό τους συμφέρον! Έτσι όταν το προσωπικό συμφέρον σου χτυπά την πόρτα, θα κάνεις το φίλο και θα υποχωρήσεις. Θα είσαι ευγενικός, με τους άλλους, ακόμα και αν θα ήθελες να τους πνίξεις με τα ίδια σου τα χέρια! Και θα εύχεσαι να τελειώσει γρήγορα αυτός ο εφιάλτης. . . Δυστυχώς όμως, για την πονηρή ανθρώπινη φύση τα πράγματα δεν είναι πάντα τόσο απλά. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]