(...) Πάντως είναι περίεργο το γεγονός, ότι ένας καλοπροαίρετος χριστιανός, συνήθως όμως ανύποπτα δουλωμένος κι` αυτός στη βία των δυνάμεων, πού διαφεντεύουν την εποχή μας, χρειάζεται, πολλές φορές, για να αντιληφθή την υποδούλωσή του στη βία της εποχής του, να άσκηση μεγαλύτερη βία στον εαυτό του, σε σχέση με κάποιον άλλο, πού ενώ δεν είναι χριστιανός, είναι όμως συχνά σε θέση να ιδή καθαρώτερα την εξουσιαστική καί απόλυτα καταστροφική, για την ύπαρξή του, βία της εποχής μας. Μήπως ή καθησύχαση, πού συντηρεί στο πνεύμα μας ή χριστιανική αυτοσυνειδησία μας, συχνά ως ψευδαίσθηση, λειτουργεί τυφλωτικά μπροστά στη βία της εποχής μας; Μήπως `οι υιοί της βασιλείας` δεν βλέπουν, ό,τι ίσως βλέπουν καί... επιστρέφουν, αυτοί πού δεν κοιμούνται τον ύπνο του `δικαίου`; (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]