(...) Όλο το βιβλίο είναι μια προσπάθεια να σκεφτώ τις προεκτάσεις της διαλεκτικής συγκρότησης εννοιών (που προσπαθώ παράλληλα να θεματίσω καθ’ αυτή), όσον αφορά τη συγκρότηση του κοινωνικού αντικειμένου. Τον ίδιο δρόμο είχα πορευθεί πρωτύτερα, επικεντρωμένος στις επιπτώσεις του γεγονότος ότι, σε ορισμένες περιπτώσεις, κατ’ εξοχήν δε στα πολιτικοκοινωνικά, κάτι τίθεται ως αληθινό αντί να είναι αληθινό, επειδή αποτυπώνει, αντίθετα, μια πραγματικότητα. Εδώ παραδίδω τα ανάλογα αποτελέσματα, εξ ίσου επισφαλή και προσωρινά μ’ εκείνα, της προσπάθειας να σκεφθώ την αυτοαναίρεση της αιτιότητας ως κατηγορίας, που φιλοδοξεί να εξηγήσει τα κοινωνικά φαινόμενα και το είδος αυτοτέλειας του κοινωνικού γνωστικού αντικειμένου, που μια τέτοια αυτοαναίρεση συνεπάγεται. Αποτυπώνεται εδώ η προσπάθειά μου οικειοποίησης της σκέψης του Κοσμά Ψυχοπαίδη, της σκέψης της «αξιογένεσης», που αναφέρθηκε προηγουμένως, δηλαδή της μετάβασης από τον όρο αναπαραγωγής στην αξία, και ένταξής της σ’ αυτό το πρόγραμμα.

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]