Τα κείμενα του Γ. Βιζυηνού, της Μ. Καραπάνου, και του Γ. Χειμωνά, συνιστούν τρεις γραφές της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας φαινομενικά απολύτως διαφορετικές. Και λέω φαινομενικά, γιατί η ψυχαναλυτική ανάγνωση του συνολικού corpus και των τριών συγγραφέων, -που δεν είναι παρά μια απόπειρα χαρτογράφησης του επιθυμούντος υποκειμένου σε αυτά τα τρία διαφορετικά σημασιακά σύμπαντα- αποκαλύπτει την ταυτόσημη φορά της επιθυμίας, όπως αναδύεται από το πεδίο του ασυνειδήτου.
Υπό αυτή την έννοια, το φροϋδικό παραδειγματικό μοντέλο της ψυχαναλυτικής θεωρίας λειτουργεί σαν τον τελειότερο αστρολάβο του αρχαίου κόσμου, τον μηχανισμό των Αντικυθήρων, που, όπως πρόσφατα αποκαλύφθηκε με την αποκωδικοποίηση των επιγραφών του, προσανατόλιζε ακόμα και στο σκοτάδι, ή αλλιώς, στις ασέληνες νύχτες.
Ποιες είναι όμως οι ασέληνες νύχτες της γραφής; Η γραφή -ως επιθυμία γραφής για την επιθυμία- βυθίζεται στο σύμπαν των σημαινόντων για να την αρθρώσει. Μόνο που η επιθυμία είναι αρθρωμένη αλλά ποτέ ολοκληρωτικά αρθρώσιμη, εξαιτίας της μετωνυμικής δομής της, που διαρκώς εκθλίβει και αναβάλλει το νόημα. Σε αυτή λοιπόν την έκθλιψη/έκλειψη νοήματος είναι που η εγγραφή μετατρέπεται σε ασέληνη νύχτα. Και σ` αυτό το σκοτάδι μόνο την κίνηση προς-την-επιθυμία μπορούμε να ανιχνεύσουμε με εργαλείο ανάγνωσης τον `αστρολάβο`, που μας επιτρέπει να ακολουθήσουμε την τροχιά της: ακρωτηριασμένη από τον φραγμό της αιμομιξίας, σκοτεινή, απωθημένη, μα διαρκώς εγγεγραμμένη.
Γιατί, `διαβάζοντας με το ματογυάλι του Freud είναι το να διαβάζουμε σ` ένα λογοτεχνικό έργο [...] αυτό που λέει χωρίς να το αποκαλύπτει γιατί το αγνοεί· να διαβάζουμε αυτό που αποσιωπά διαμέσου αυτού που φανερώνει και εξαιτίας του γεγονότος ότι το φανερώνει με αυτόν τον λόγο και όχι με κάποιον άλλο`.