Με ρωτούν συχνά από πότε άρχισα να θεωρώ τον εαυτό μου αναρχικό.
Δεν είμαι σίγουρος. Δεν μπορώ να θυμηθώ κάποια συγκεκριμένη στιγμή που αποφάσισα πάνω στο ζήτημα. Ήταν κάτι που άρχισα να το συνειδητοποιώ με αρκετά αργό ρυθμό στην ύστερη εφηβεία μου, ότι απ` όλες τις πολιτικές φιλοσοφίες, ο αναρχισμός ήταν αυτός που έκανε τη μεγαλύτερη αίσθηση. Εκ των υστέρων, παρόλα αυτά, θα έλεγα ότι στην προσωπική μου ιστορία, ακόμα και σ` εκείνη την πρώιμη ηλικία, ήταν ασυνήθιστα εύκολο να καταλήξω σε μια τέτοια απόφαση.
Ο αναρχισμός, στο κάτω κάτω, είναι αρκετά διαφορετικός από τις περισσότερες πολιτικές φιλοσοφίες. Για τους περισσότερους, το βάρος πέφτει στην απόδειξη ότι το όραμά τους για την κοινωνία είναι επιθυμητό: Ότι θα ήταν καλύτερα να ζουν υπό το σοσιαλισμό, το φιλελεύθερο ρεπουμπλικανισμό ή τη χριστιανοδημοκρατία, παρά κάτω από οποιοδήποτε σύστημα θεωρούν ως κύριο αντίπαλό τους. Οι αναρχικοί δεν αντιμετωπίζουν αυτό το πρόβλημα. Σχεδόν όλοι οι άνθρωποι θα επιθυμούσαν να ζήσουν σ` έναν αποστρατιωτικοποιημένο κόσμο από μπάτσους και αφεντικά, στον οποίο όλοι, έχοντας εξασφαλίσει τις βασικές τους ανάγκες, θα ήταν ελεύθεροι να επιδιώξουν τα πράγματα εκείνα που θα αποφάσιζαν ότι είναι τα πιο σημαντικά γι` αυτούς. Απλώς δε θεωρούν πως ένας τέτοιος κόσμος είναι εφικτός. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]